Op juridisch gebied spelen beëdigde vertalingen Nederlands-Italiaans een belangrijke rol. Ze vormen een verplichte stap voor het bewijzen van de geldigheid en de volledige overeenkomst tussen de tekst in de oorspronkelijke taal en de vertaling van veel verschillende soorten documenten.
Praktische voorbeelden daarvan zijn rijbewijzen, diploma’s, certificaten, contracten, juridische documenten en alle papieren met betrekking tot een nieuwe baan, waarvoor de vertaler de strafrechtelijke verantwoordelijkheid op zich neemt tijdens het afleggen van de eed.
Daarom is het uiterst belangrijk om je niet tevreden te stellen met het eerste het beste contact dat beschikbaar is, maar om een nauwgezet onderzoek uit te voeren om te weten te komen wie de beste professionals uit de sector zijn. Op die manier worden eventuele toekomstige complicaties met betrekking tot de wettelijke bepalingen voorkomen. Het is daarom ook mogelijk om een vertaler te zoeken buiten het hof van referentie, om dat vertalers geen beperkingen hebben met betrekking tot hun woonplaats.
Vereiste criteria voor gecertificeerde Nederlands-Italiaanse vertalingen
Het verdient aanbeveling om uit te zoeken welke beëdigde vertalingen Nederlands-Italiaans vereist zijn volgens het protocol en met welke criteria deze moeten worden gepresenteerd; het is voldoende om daarvoor contact op te nemen met de functionaris aan wie alle documentatie wordt overhandigd.
De beëdiging kan volgens de Italiaanse procedure worden uitgevoerd in de rechtbank, bij de griffier van de kantonrechter of in een notariskantoor. Daarom is het belangrijk om te specificeren dat in Italië de functionaris van de afdeling beëdigingen zich beperkt tot de taak van het certificeren van de documenten.
Om de vertaling legale waarde te geven in Italië, moet er beschikking zijn over het volgende:
- het originele document;
- de bijbehorende vertaling (25 regels per pagina);
- het proces-verbaal van beëdiging.
Samen vormen deze één enkel dossier, dat moet worden voorzien van verbindingsstempels tussen de documenten; daaraan moeten de relatieve fiscale zegels worden toegevoegd, één voor het proces-verbaal en één zegel per iedere vier pagina’s van de vertaling.
Documenten met betrekking tot procedures met gratis rechtsbijstand en familierecht zijn vrijgesteld van fiscale zegels. In die gevallen moet in het proces-verbaal van beëdiging de referentienorm voor de vrijstelling worden vermeld. In Nederland zijn de originele documenten en de vertaling voldoende, zodat de procedure veel eenvoudiger is.
Bovendien moet rekening mee worden gehouden dat de vertaler niet gerelateerd mag zijn aan de aanvrager of de akte. In Italië hoeft de vertaler niet ingeschreven te zijn in het register van gerechtsdeskundigen, technisch adviseurs of de Kamer van Koophandel. Het is daarom correcter om het concept van de officiële vertaling te benadrukken en de uitvoerende persoon op de tweede plaats te zetten.
In Nederland is het beroep van beëdigd vertaler volledig erkend door de staat en moet het voldoen aan specifieke eisen. Naast het afleggen van de eed bij de bevoegde rechtbank aan het begin van de carrière, zijn inschrijving in het register nodig en heeft de vertaler de plicht van permanente educatie, waarvoor 80 PE-punten moeten worden behaald per vier jaar.
Apostille en beëdigde vertalingen Nederlands-Italiaans
Als het document bestemd is voor het buitenland, omvat de procedure de legalisatie met apostille. Hier zorgt de officier van justitie voor die, met zijn of haar handtekening, een stempel of een ander gelijkwaardig symbool, getuigt van zijn of haar aanwezigheid als functionaris tijdens de beëdiging.
Beëdigde vertalingen Nederlands-Italiaans kunnen sinds 5 oktober 1961, toen het Verdrag van Den Haag de verplichting om openbare buitenlandse openbare aktes te legaliseren bij het consulaat afschafte, worden voorzien van een apostille. Het doel was om de bureaucratie te vereenvoudigen en, voor zover mogelijk, de verhoudingen tussen de landen die deelnemen aan het verdrag te vergemakkelijken.
In Nederland kan de apostille worden aangevraagd bij één van de rechtbanken waarbij de vertaler zijn of haar handtekening heeft geregistreerd: de handtekening hoeft alleen maar te worden vergeleken met het specimen dat is afgegeven bij de rechtbank.
Voor deze procedure komen origineel ondertekende documenten in aanmerking, terwijl niet-gewaarmerkte kopieën en documenten met digitale handtekening er niet geschikt voor zijn. Een uitzondering op dat laatste punt vormt de verzending van de documenten via Gecertificeerde Post (alleen als het een uitwisseling betreft tussen de CAI (“Commissione per le Adozioni Internazionali” – de Internationale Adoptiecommissie) en de Prefectuur of het hoofdkantoor van de overheid).
Vergeet niet dat het in Italië niet toegestaan is om een document direct van de ene in de andere buitenlandse taal te vertalen zonder eerst een vertaling in het Italiaans te maken. Dit betekent het dubbele aantal fiscale zegels, met uitzondering van de vrijstellingen die voorzien zijn voor beëdigde vertalingen Nederlands-Italiaans.